Ook deze week heeft een nummer

Dat er aan de koffiemachine werd gesproken over een nakend collectief ontslag, maakte van de economische crisis een onverwachte en al even onwelkome tafelgenoot. Het was al donker buiten en de smeltende sneeuw had ervoor gezorgd dat koplampen meters verder op het wegdek priemden. Lange flarden geelwit licht terwijl binnen op executive level de kosten van de kantoorverlichting zelfs zorgen baarden. De tijden zijn donkerder geworden, dacht ik.
Dit klopt allemaal niet meer. Het klopt niet dat ik in de Manteca sta te pissen, op een affiche van een tentoonstelling sta te turen waarop een aantal Afrikanen temidden een vuilnisbelt staan te ploeteren. Het klopt niet dat die tentoonstelling gesponsord wordt door Ici Paris XL. Het klopt allemaal niet meer. Enkel mijn hart nog.