Hypothetisch gezien

Mijn dagdagelijkse gedachtengang wordt gestuwd door plotselinge en vaak weinig ter zake doende mijmeringen die maar al te vaak niet verbaal geuit worden. En maar best ook, want wie is nu gebaat bij de vraag "Stel dat de tijd nu plots stopt, wat dan?" tijdens een interdepartementaire meeting? Onlangs trouwens in Knack gelezen: er worden meer en meer bewijzen voor Einsteins relativiteitstheorie gevonden. Er zou een verband bestaan tussen het stilaan vertragen van de tijd en het versnelde uitdijen van het universum. Ooit zal alles dus stilstaan... Van Big Bang tot snapshot. Alsof ook dit alles, van een mug die zich op een porie nestelt tot een dambreuk, begint met veel macht en groeit en vermenigvuldigt en diasporeert om uiteindelijk uitgeput en uitgedoofd aan de eindmeet tot stilstand te komen. Freeze: foto finish. "Of wat als de mens er niet meer zou zijn?" Dan zou volgens ene Alan Weisman de New Yorkse metro op een paar dagen tijd volledig onderlopen en zouden haarluizen uitsterven. Een beetje zoals in I Am Legend en dan vooral de dystopische en tegelijk bevrijdende afwezigheid van menselijk leven uit de proloog. Heeft trouwens veel weg van de proloog van 28 Days Later en het nogal onderschatte The Quiet Earth. Kijk maar.



Prologen, epilogen; ik betrap er mij vaak op, op die voorliefde voor al wat pril begin en berustend einde is. Verliefdheid in de eerste 3 maanden, huwelijk na 25 jaar. Een kind dat vanuit de kribbe de wereld niet ziet, maar wel tot zich neemt, of een grijzaard die de al even grijze massa ziet roeren en ploeteren hoog vanop zijn bergtop. Misschien zijn ze wel dezelfde en moet ik dringend zelf tot een tijdelijke stilstand komen, door te slapen bijvoorbeeld. Of om het met een theaterstem te zeggen: 'trusten iedereen.

(Yes! Die luttele seconden stilte in de zaal nadat alles terug donker geworden is en vooraleer jassen terug schouders bedekken en plastic bekers uit de houders glijden.)