Jef Neve

Op een avond als deze, met gedachten als deze en de geur van rook in de kleren, blijf ik piano horen. Ik zag mezelf bij momenten op de fiets langs rijstvelden glijden, doorheen de opdwarrelende pollen, heuvel op en neer, op en heuvel neer. Klimmen, dalen, klimmen en de stad indalen, langs smeulende motors en minirokken. Zijn vingers trippelden uiterst rechts op het klavier en daar zwaaide m'n fiets terug de hoek om, richting bankje in het park en kinderlijk gejoel in de lentebries.

Jef Neve speelde goed, daar in de Groenzaal. Man, wat kan het toch genieten zijn om te zien hoe een pianist zijn gezicht verkrampt en vertrekt en voelt wat ie speelt. En dat voetje dat schijnbaar ongedwongen de maat meetapt.

Ik had het nodig om er eens uit te zijn, uit de rook in mijn hoofd.