Onderweg naar morgen

Ik weet niet of ze een koppel waren, het leek me eerder een koppel in wording.
Althans in de hoop van de jongen, want het meisje, weifelend over de hele situatie - 's nacht, op het trottoir, richting his place- begon over haar maandstonden. Dat ze zelfs haar ding niet kon verversen, dat ze toch moeilijk midden in de nacht zijn buren kon lastigvallen met de vraag "Edde gij nog wa maandverband?". Zijn brein schakelde over op middel-lange-termijnmodus: ok, vanavond kan ik niet poepen.

- "Ik zal u maandverband kopen in de nachtwinkel."
- "Weet gij zeker nie oeveel datta kost?"
-"Ik 'e geld."
De man poneert zijn kapitaalkracht en koestert hoop voor na het bloeden.

Ze gaan de nachtwinkel binnen en ik loop door. Langs parkeerautomaten en vrouwenklerenwinkels. Intuïtief en onbewust kijk ik naar de tepels van de paspoppen en eenmaal bewust denk ik: Dat moet ik ook zeggen.

Want dit ben ik in mijn blote flikker, goed wetend dat achter de spiegel een verborgen camera staat, verbonden met de ogen van de wereld. Dit ben ik die van kindsbeen af niet kan pissen als er iemand naast mij staat, dit ben ik die draaierig wordt als ik zelfs maar op de schommel zit, dit ben ik die 's ochtends denkt "Vandaag is de dag dat ik verander" en een uur later toch de eerste sigaret van de dag opsteek en mij laat leiden door de klok die tikt en de aardbol die draait.