's Ochtends

Hij gleed heel eventjes uit, maar kon zich nog rechthouden. De stoere aanblik van een paar meter terug verdween meteen in het niets. In plaats daarvan bracht hij een geluid uit dat vervaarlijk veel weghad van kippengekakel. "Toktoktoktok!" Hoogst verrassend, hoogst ongewoon ook. Vooral voor een gezette, bonkige werkmens wiens nagels de voorbije jaren nog nooit volledig spic-n-span geweest zijn, behalve misschien op feestdagen. Een man die naar de aarde ruikt. Voor een kip daarentegen zou dit gekakel zonder meer normaal zijn, in de trant van "Hier ben ik dan weer aan het schuifelen in de voormiddagse decemberzon, tot de dood ons scheidt" zo net wanneer de laatste korreltjes nog niet uit de ooghoeken verdwenen zijn en ze ook lijken nooit te zullen verdwijnen. Dat dagdagelijkse gevoel van overvloed nooit ten einde en tiktak de tijd tikt verder terwijl toktok de kip scharrelt verder.