In alle beschonkenbeid

Toen ik zonet mijn flatje kwam binnengewandeld, beschonken maar sleutel toch vlotjes in het slot en schouder tegen de deur, was ik blij dat het er zo netjes bijlag: een veruiterlijking van de rust die ik zo broodnodig verlang. Nu ik er zo over nadenk was het diezelfde nood aan rust die mij er toe had gedwongen 'de relatie', hoe pril die ook was, te beëindigen. Om terug in mijn schelp te schuilen, een cocon misschien, waarin ik mij kan nestelen, knieën opgetrokken tegen de buik, als een mummie in lepeltjeshouding met het warme donsdeken. Om te schuilen voor de regen onder moeders veren. Maar ook om het warme wolkenbeeld dat je bent: een blik van verstandhouding aan de overkant van de zaal, een neus die zich in je romp begraaft of een onverwachte arm die zich rondom de jouwe kronkelt. En ondertussen doorkruisen de meeuwen onze blauwe lucht en glijdt de zee langs uw gelaat. Ik ken u niet, maar als ik hier zo kom binnenwandelen, mis ik u wel.