Literair-cultureel verantwoord zuipen, zo sms'te ik mijn beweegredenen om naar De Nachten te gaan door aan een maat die er toch nooit iets van zou begrijpen. Soms wordt een ballon een poedel, soms wordt een mens wat de mensen van hem denken. Zuipen zat er trouwens sowieso niet in, want ik reed en was nog aan het ontkateren van een bruine rum-cola sessie in de
White Cat de avond ervoor. Ideaal ontkatermateriaal is een hotdog met zuurkool, in het semi-Antwerps besteld Bij Eddy en doorgespoeld met een bliekske coola. Tot dusver weinig literair-cultureel, maar het zou beteren, en wel met een optreden van
Andy Yorke (broer van) die door
De Morgen danig gelauwerd wordt dat ik me sterk begin af te vragen of ze er wel bij waren.
Smaken verschillen, dus dan maar een broodje prepare. Zoals mijn metgezel het mooi verwoordde: De Nachten is eigenlijk sfeer-hoppen. Van blauw naar rood en van
Arnon Grunbergs verantwoord vertier naar de volledig doorgeslagen waanzin van
The Germans. Nu is het niet omdat ik met zo ongeveer de helft van de band in een ver verleden ooit nog de schoolbanken heb gedeeld, maar die mannen
stonden er. Bronstige stieren met misthoorns en gezonken schepen! Uit mijn sokken geblazen! (
foto's) Verder ook ten zeerste genoten van Amelie Poulain goes Twin Peaks:
Francoiz Breut. Ik betrap mij erop dat ik sindsien wel vaker die myspace open laat staan. Virtuoze rood-gordijn-pop als deze is ideaal voor de afwas.
En omdat op De Nachten het niet al Muziek is dat de klok slaat (flauw he), ook even een vermelding voor Tom Lanoye wiens Yes, We Can-speech tegen Lijst DeDecker en andere cynici misschien inhoudelijk een zoveelste herhaling was van De Kamp...wat hij altijd al propageert in de Vlaamse goegemeente, het dient gezegd: impact had ie wel. Al lag dat meer dan waarschijnlijk aan het feit dat hij handig gebruik maakte van dezelfde beproefde stijlfiguren als Obama en Fat Boy Slim's "
Right Here, Right Now" naar de finale liet aanzwellen om zijn De Pot Op-tirade wat meer luister te geven. Geluisterd werd er alleszins. Antwerpen namelijk hartje Lanoye.
Zaterdag was ook De Nacht van de Zatte Amerikanen;
Grant Hart moest eventjes invallen vooraleer Arsenal het podium zou betreden en gaf grif toe dat hij dat niet voorzien had. Zijn gelispel, overslaande stem en weinig samenhangend akkoordenspel hadden ons dat al eerder bevestigd. Cultheld
Daniel Johnston had blijkbaar ook hetzelfde gedronken. Dan maar snel naar
Arsenal die zich van een meer serene kant lieten zien. De flarden akoestische post-rock en 22ste eeuwse Barbara Streisand momenten ruimden uiteindelijk plaats voor de Arsenal die we iets beter kennen: party. "Ge moogt nu allemaal rechtstaan," weerklonk de Gentse tongval in de blauwe zaal. En gestaan werd er. En gedanst. Een gedroomde afsluiter voor de gedroomde ontkaternacht.
Het stormde op de terugweg.
Labels: 08, 2008, de nachten, denachten, desingel
