Ramenwassen

Mijn harde schijf ratelt onder het downloaden, alsof het buiten regent klinkt het.
Buiten, achter de gordijnen en de vensters die ik nog moet wassen. De laatste keer dat ze gewassen waren, was toen ik mijn ouders had uitgenodigd, voor spaghetti. Iets anders kan ik toch niet maken, toch niet met dezelfde finesse als mama miracoli of die pastoor die met de god uit een gat in de muur spreekt. Niet dat ik ze gewassen had, de ramen. Het was mij ma die er waarschijnlijk nog een deel opvoeden in zag; mensen ontvangen is ramen wassen.

Mijn mama miracoli: hup, spons in het water, soppen en gracieus glijden maar tot een kind zou kunnen denken dat het er gewoon kan doorlopen, zo doorzichtig.
Haar beweging verried routine, of eerder vaardigheid misschien. Jaren oefening die kunst baart hadden zich genesteld langs de zenuwbanen van hersencel tot pols. Cirkel, horizontale strepen en terug cirkel. Zoals toen dat hoge wc-raampje met haar ma in '64, die hete zomer zelfs onder de parasol, of twintig jaar later in het nieuwgebouwde huis in vogelvlucht vijftig kilometer verderop, want "tch, die stielmannen maken er toch een zooitje van hoor".

Binnenkort zal ik ze zelf es wassen, dat ik het kan zeggen: "heb mijn ramen en al gewassen".