Wijsheid

Dat met de leeftijd wijsheid komt, zijn maar een paar woorden op een scheurkalender of gekadreerd temidden een plastic frame, klaar voor de volgende maand, een volgende wijsheid.
Die in dat geval niet met de leeftijd, maar met de post komt.

Ik weet alleen dat ik bijleer.
Je kan je afvragen of dat iedere dag, iedere seconde of ieder jaar gebeurt. Ik ben geneigd te denken in termen van jaren. Scheurkalenders vernieuwen ook per jaar.
En trouwens, dat bijleren is ook nogal bij de haren gegrepen, voor zover ik het kan zien, met die beperkte levensjaren op mijn palmares, is dat bijleren niet meer dan de vallen van weleer in het heden herkennen.

Er terug in trappen, en jezelf herkennen.
Of erkennen. Dat is mijn wijsheid.
Misschien niet van dit jaar, maar wel van vandaag.

Man man man

Hectisch weekend achter de rug.

Een aantal sleutelwoorden in willekeurige en daardoor ook deels aan uw willekeur onderworpen volgorde: auto, barkrukken, Santa Claus met buttplug, filmfestival, bier, slaapgebrek, networking, rooie koppen, scheve koppen, afstandsbediening, roltrappen, Marlboro, kwinkslagen, taxichauffeur, paarse windmolens, hartstikke, ziekelijke dromen, experimentele film, stadsplan, flash, lachen.

Na al dat tumult Dr. Oetker in de oven en Marie Vinck op de beeldbuis.
En Jan Hoet die meer en meer op Kamiel Spiessens begint te lijken.

Morgen begint de werkweek; gewoon is al lekker genoeg.

Onderweg naar morgen

Ik weet niet of ze een koppel waren, het leek me eerder een koppel in wording.
Althans in de hoop van de jongen, want het meisje, weifelend over de hele situatie - 's nacht, op het trottoir, richting his place- begon over haar maandstonden. Dat ze zelfs haar ding niet kon verversen, dat ze toch moeilijk midden in de nacht zijn buren kon lastigvallen met de vraag "Edde gij nog wa maandverband?". Zijn brein schakelde over op middel-lange-termijnmodus: ok, vanavond kan ik niet poepen.

- "Ik zal u maandverband kopen in de nachtwinkel."
- "Weet gij zeker nie oeveel datta kost?"
-"Ik 'e geld."
De man poneert zijn kapitaalkracht en koestert hoop voor na het bloeden.

Ze gaan de nachtwinkel binnen en ik loop door. Langs parkeerautomaten en vrouwenklerenwinkels. Intuïtief en onbewust kijk ik naar de tepels van de paspoppen en eenmaal bewust denk ik: Dat moet ik ook zeggen.

Want dit ben ik in mijn blote flikker, goed wetend dat achter de spiegel een verborgen camera staat, verbonden met de ogen van de wereld. Dit ben ik die van kindsbeen af niet kan pissen als er iemand naast mij staat, dit ben ik die draaierig wordt als ik zelfs maar op de schommel zit, dit ben ik die 's ochtends denkt "Vandaag is de dag dat ik verander" en een uur later toch de eerste sigaret van de dag opsteek en mij laat leiden door de klok die tikt en de aardbol die draait.

Miep!

Een mens wordt niet gelukkig als ie wil veranderen. Zij wordt gelukkig als ze verandert zoals voeten in slippers schuiven en het haar niet kan bommen of ze nu badkamerroze of sinaasappelgeel zijn. Koste wat kost is uit den boze, want tussen droom en daad ligt onze embryo te sudderen in eigen nat.

Still

We zijn ondertussen al 2 januari. 2009 is al 26 uren oud. Althans in onze contreien, want in Nieuw-Zeeland zitten ze al 12 uur verder; daar is het nieuwe jaar stilaan een koe die in de sloot sukkelt. 26 uren in 2009 en daar komt die leegte weer dartel aangedwarreld. Venijnig niettemin, als koolstofmonoxide in de vacht van een warme kachel. Die je vervolgens bij de haren grijpt en je modder doet proeven terwijl de regen in slow-motion neerplenst en kogels doorheen het geschreeuw scheren.

Was het maar zo, denk ik soms, dwaas die ik ben. Zoals ik ooit hoopte op een tweede zit; "om te weten hoe het voelt om af te zien" klonk het toen in de turquoise telefooncel. Niet alleen dwaas, maar ook nog eens arrogant op de koop toe.

Ik heb het gevoel dat mijn generatie doelloos dobbert op een rimpelloze plas, hunkert, halsreikend in het ijle uitkijkt naar wervelwinden om gemoederen en harten op te laaien.
Geef ons alstublieft die economische crisis en dat terrorisme! Dat ook wij met elkaar verbonden kunnen zijn, dat ook wij de nodige brokken miserie moeten slikken - zonder saus, langs de slokdarm, tergend traag. Dat ook wij terug ons leven, die onbestemde tijdspanne op deze bol, kunnen voelen als de op-uw-bakkes spuug die het werkelijk is.

Toe, geef ons een letter.
Of poepeklets.