Kutdichters

Wanneer een cafe verwordt tot kroeg is de leugen nooit veraf.

Cheers

Het publiek juicht, tiert, feest, weet met haar gezamenlijke ledematen geen blijf. Uitzinnig zijn ze, om die prachtgoal die vel-over-been-afrikaantjes op tv en het ontbrekende bruis uit hun plastic beker bier doen vergeten als ware het een lurk aan een sigaret in afwachting van de bus die weer eens te laat is. Uitzinnig zijn ze, de hooligans en vaders verenigd. De camera glijdt over de tribunes en we zien hun eendracht. Zo ook de gedwongenheid van hun eendracht, het laveren tussen schroom en groepsdruk. Zoals die man daar, die applaudiseert terwijl romdomrond het testosteron in de stembanden brult: ik ben ook blij, hoor.